Pianie kogutów, płacz psów

"Pianie kogutów, płacz psów" autorstwa Wojciecha Tochmana to przykład lektury, która nie kryje tego, co niewygodne - wprawia w dyskomfort, niedowierzanie i frustrację, nie pozwala odwrócić wzroku od tego, na co normalnie wolelibyśmy nie patrzeć. I właśnie dlatego szczególnie warto po tę książkę sięgnąć.

Literatura faktu potrafi wstrząsnąć, zmienić na zawsze nasze spojrzenie na świat. To właśnie tutaj często swoje miejsce znajdują trudne, ale mało efektowne w obrazie sytuacje polityczne, krzywdy ludzkie, choroby i bieda, które nie są wystarczająco ciekawym materiałem dla mediów. Wystarczy zagłębić się w dobrą literaturę faktu, aby zauważyć, jak mało wiemy o tym, co nieraz dzieje się jedynie kilkaset kilometrów od nas.

Ludobójstwo, skrajna forma totalitaryzmu, a w środku tego wszystkiego - Kambodża. Rządy Pol Pota nieodwracalnie odcisnęły piętno na Khmerach, którzy przez lata mordowali się nawzajem. Jak wygląda kraj po Bracie Numer Jeden? To bieda, bezdomność, choroby i obłęd majaczący w oczach tych, którzy przeżyli. A tylko nieliczni mogą liczyć na pomoc. W międzyczasie tabuny szczęśliwych, wypoczętych turystów odwiedzają świątynie Angkoru, z uśmiechem na ustach podziwiając piękno Kambodży. Bogactwo i przepych karmiące się cierpieniem i traumą.

Okrutna pamiątka po trudnych czasach nie pozwala Khmerom na wyzdrowienie, otrząśnięcie się ze strachu, wyleczenie z przemocy, stworzenie wspólnoty. Wojciech Tochman bez ogródek, z dużą empatią, ale też z profesjonalną suchością opowiada o dzisiejszej Kambodży, która rozpaczliwie potrzebuje pomocy.