O MIŁOŚCI I INNYCH DEMONACH

Marquez zostaje wysłany jako dziennikarz do klasztoru, gdzie likwidowane są krypty sprzed dwustu lat. W trakcie burzenia jednej z nich wypływa dwumetrowa kaskada miedzianych włosów... Historia niemożliwej miłości opętanej Sievy Marii i egzorcysty Cayetana. Gabriel Garcia Marquez Pisarz kolumbijski, eseista, dziennikarz. Mistrz prozy południowoamerykańskiej i techniki zwanej realizmem magicznym. W 1982 otrzymał Literacką Nagrodę Nobla „za powieści i opowiadania, w których fantazja i realizm łączą się w złożony świat poezji, odzwierciedlającej życie i konflikty całego kontynentu”. Urodził się w 1928 roku w Aracataca w północnej Kolumbi. Z woli rodziców rozpoczął studia na wydziale prawa Narodowego Uniwersytetu w Bogocie. W tym czasie też poznał swoją, trzynastoletnią wówczas, przyszłą żonę, Mercedes Barcha Pardo. W czasie studiów bardziej interesowały go powieści niż ustawy, szczególnie zafascynowany był Franzem Kafką. Pierwsza powieść Márqueza, „Trzecia rezygnacja”, została opublikowana w 1946 roku. W latach pięćdziesiątych pisarz podróżował po Europie – był m.in. w Polsce i na Węgrzech. Europie. W 1958 roku ożenił się z Mercedes i przenieśli się do Wenezueli, później zaś do Nowego Jorku, by w końcu zamieszkać w Meksyku. W 1967 Márquez roku wydał – pisaną 18 miesięcy – powieść „Sto lat samotności”. Utwór przyniósł mu niesamowitą sławę, otrzymał wiele międzynarodowych nagród. W późniejszym życiu, już jako słynny i szanowany pisarz odgrywał dużą rolę na arenie polityki międzynarodowej. W 1999 roku u Márqueza wykryto raka. Pisarz wycofał się z życia publicznego i – jakby żegnając się z przyjaciółmi i czytelnikami – wystosował do nich list otwarty, którego słowa wciąż krążą wśród jego wielbicieli a także (często anonimowo) wśród użytkowników Internetu. Niosą pociechę i wyrażają miłość i szczerą troskę Márqueza o wszystkich ludzi. Oto początek tego listu: „Gdyby Bóg zapomniał przez chwilę, że jestem marionetką i podarował mi odrobinę życia, wykorzystałbym ten czas najlepiej, jak potrafię. Prawdopodobnie nie powiedziałbym wszystkiego, o czym myślę, ale na pewno przemyślałbym wszystko, co powiedziałem. Oceniałbym rzeczy nie ze względu na ich wartość, ale na ich znaczenie. Spałbym mało, śniłbym więcej, wiem, że w każdej minucie z zamkniętymi oczami tracimy 60 sekund światła. Szedłbym, kiedy inni się zatrzymują, budziłbym się, kiedy inni śpią. Gdyby Bóg podarował mi odrobinę życia, ubrałbym się prosto, rzuciłbym się ku słońcu, odkrywając nie tylko me ciało, ale moją duszę. Przekonywałbym ludzi, jak bardzo są w błędzie myśląc, że nie warto się zakochać na starość. Nie wiedzą, bowiem, że starzeją się właśnie, dlatego, iż unikają miłości! Dziecku przyprawiłbym skrzydła, ale zabrałbym mu je, gdy tylko nauczy się latać samodzielnie. Osobom w podeszłym wieku powiedziałbym, że śmierć nie przychodzi wraz ze starością, lecz z zapomnieniem (opuszczeniem). Tylu rzeczy nauczyłem się od was, ludzi…”